രാഗം

നിനച്ചിടാത്തൊരു പകൽക്കിനാവു പോൽ-

വന്നണഞ്ഞെൻ    ഹൃദയ തന്ത്രിയിൽ നീ. 

പകച്ചു നിന്നൊരെന്നന്തരങ്കത്തിൻ-

തുടിപ്പ് നിന്നൊരാ നിശബ്ദ വേളയിൽ. 

നെർത്തൊരീണമായ് വന്നലിഞ്ഞു പോയ്‌-

സ്നേഹറാന്തൽത്തിരി ദീപ നാളമേ.

വെളിച്ചമായ് ദ്രുതം അകം തെളിച്ചിടും-

പ്രണയ ഗന്ധിയായ് മിഴികളിൽ വിടർന്നിടും.     

നിനച്ചിടാതെത്തിയ ഹൃദയരാഗമേ-

നിലകൊൾക നീ.. മമ ജീവനിൽ സ്ഥിരം.            

Them !

Who were they?

They were everyone-
who were bits and pieces
of my absolute wholesome.
They were part of my-
making and breaking.
Their whispers lingered with chills-
in my eardrums and never faded.
Their screams perished-
into thin air without-
being heard nor remembered but forgiven.

How long did it took for them
to break my trust
and fumble my heart?
How long did it took for me-
to pick them pieces up,
and patch them together
with forgiveness and hope?

Those who were-
Teachers made me wise,
Those who were-
fakers made me wiser!

Those of them who drowned me
with their pointless drama,
which I revert with dreamless slumber.
Those of them with a cheery disposition,
I keep 'em close and closer to my heart.
Life with them is meaningless, I know-
but is it worth living every bit ?!

The person I have become,
was moulded by the many them.
The classifications, endless; as
friends, enemies, family, strangers,
neighbors, colleagues, penfriends- 
so on ; so forth. 
the luxuries I am surrounded with,
the people who I am with, are results,
to the ever endless events and its consequences.
Life is but a transaction of the multitudes-
of emotions,  chemicals. 
So yes, life could be hard and meaningless, 

but still worth a shot.

ഒരു നോൺസെൻസ് കഥ ..!

കാൻസർ  പിടിച്ച  ഒരു കോശം.

അതിനു  ഭ്രാന്ത് പിടിച്ചിരിക്കുന്നു.  തൻറെ സ്വത്വത്തെ  തേടിയ കോശത്തിനു അതിനുള്ള ഉത്തരം കിട്ടിയതേയില്ല. അരികിലുള്ള കോശങ്ങളെയെല്ലാം അതു ആക്രമിച്ചു കീഴടക്കി തൻറെ അനുവർത്തികളാക്കി.

തന്റെ കാൻസർ പടയുടെ സഹായത്തോടു കൂടി ഒരു സാമ്രാജ്യം പടുത്തുയർത്താൻ കോശം തീരുമാനിച്ചു. പടയോട്ടം ആരംഭിച്ചു.

ഉയർന്ന ജാതിയിൽ പെട്ട അവയവങ്ങൾ രൂപമില്ലാത്ത ഒരു ശാരീരത്തെ ആരാധിച്ചു പോന്നു. ഒരായുഷ്കാലം മുഴുവൻ തങ്ങളുടെ പ്രാർത്ഥനയും, കർമ്മവും ആ അരൂപിയിൽ അവർ സമർപ്പിച്ചു. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

രവി കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി.
അയാൾ വല്ലാതെ ശോഷിച്ചിരിക്കുന്നു. കണ്ണാടിയിലെ പ്രതിബിംബം മറ്റാരോ ആണെന്നു അയാൾക്ക് തോന്നി പോയി.
മെല്ലിച്ച ശരീരം, കവിളുകൾ ഒട്ടിയ, കണ്ണുകൾ പുറത്തേക്ക് തള്ളിയ വൈരൂപ്യം നിറഞ്ഞ മുഖം.

ഒരിക്കൽ സുന്ദരൻ ആണെന്നു സ്വയം വിശ്വശിച്ച താൻ ഇന്ന് ഒരു വിരൂപനായിരിക്കുന്നു എന്ന് സ്വയം വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ വിഷമിച്ചു.

കണ്ണാടിയിലെ രൂപം മനുഷ്യനിൽ നിന്ന് ഒരു കുരങ്ങനിലേക്കുള്ള പരിണാമത്തിൻറെ ഏതോ ഘട്ടത്തിലാണെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി. കണ്ണാടിയിലെ കുരങ്ങു മനുഷ്യൻ രവിയെ നോക്കി പല്ലിളിച്ചു, കോക്രി കാട്ടി, കരണം മറിഞ്ഞു. കാഴ്ച്ച ബംഗ്ലാവിൽ താൻ ഒരിക്കൽ കണ്ട രൂപം. അയാൾ കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി ഒന്നു പല്ലിളിച്ചു. അതു കണ്ടു അയാളുടെ മുഖത്തു ചെറു ചിരിയുടെ ഒരു വര വില്ലു പോലെ തെളിഞ്ഞു.

 അയാളുടെ ഇടം കണ്ണിൽ നിന്നും രണ്ടു തുള്ളി കണ്ണുനീർ പൊടിഞ്ഞു. അവ ഭൂമിയിൽ ചിതറി മോക്ഷം നേടി.നിലം പതിഞ്ഞ തൻറെ തണ്ണീർ  തുള്ളികളോട് അയാൾക്ക് വെറുതേ അസൂയ തോന്നി. തൻറെ ശരീരവും ഇതു പോലെ മണ്ണിലലിഞ്ഞു ചേർന്നു ഇല്ലാതാകും. മോക്ഷം ലഭിക്കുന്നതു തന്റെ ആത്മാവിനായിരിക്കും. നശ്വരമായ ശരീരത്തിൽ നിന്നും.

മോക്ഷം ലഭിച്ച ആത്മാക്കൾ, പാമ്പു തോലുരിക്കുന്നത് പോലെ തൻറെ ശരീരത്തെ വിട്ടെറിഞ്ഞ് അവരുടെ ലോകത്തേക്കു പോകുന്നു. ശാപം കിട്ടിയ ആത്മാക്കൾക്ക് ഭൂമിയിൽ കിട്ടിയ ജയിലുകളാകും ശരീരങ്ങൾ. മോഹം, അതയാഗ്രഹം, വേദന, ദുര, പ്രണയം, കാമം അങ്ങനെ സകല വികാരവിചാരങ്ങൾക്കും അടിമയാണ് ശരീരം.

ഈ വികാരങ്ങളാൽ വിശന്നു വലഞ്ഞിരിക്കുന്ന ശരീരത്തിനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താനുള്ള ആത്മാവിൻറെ നെട്ടോട്ടമാണ് നമ്മുടെയൊക്കെ  ജീവിതങ്ങൾ. തൻറെ ചിന്തയുടെ ദിശ മാറിയത് മനസ്സിലാക്കിയ അയാൾക്ക് പെട്ടെന്ന് സ്ഥലകാല ബോധം വന്നു.

ഇത്രയും നാളത്തെ തൻറെ ജീവിതം ...

എന്ത് ബാക്കി വെച്ചിട്ടാണ് താൻ ഇഹലോകവാസത്തോടു വിട പറയേണ്ടത് ?

ഈ കാലയളവിൽ അയാൾ തന്നെയല്ലാതെ മറ്റാരെയും സ്നേഹിച്ചിട്ടില്ല. ഒരു കൃമിയുടെത്തിനു സമാനമായ ജീവിതത്തിനു ഇതാ വിരാമമിടുന്നു.
തൻറെ അഭാവം ആരിലും ഒരു തരി പോലും ദുഖത്തിൻറെ കരിനിഴൽ വീഴ്ത്തില്ലെന്നു അയാൾക്ക്‌ ഉറപ്പായിരുന്നു.

തന്നെ സ്നേഹിച്ചവർ.... അവർ സ്നേഹിച്ചത് തന്റെ രൂപത്തിനെയോ .. അതോ തൻറെ ആത്മാവിനെയോ ?

തേടാതിരുന്ന ചോദ്യങ്ങൾക്കെല്ലാം ഉത്തരങ്ങൾ അയാളുടെ മുന്നിൽ ഒന്നൊന്നായി തെളിഞ്ഞു. മരണത്തിൻറെ ക്ഷണം കാത്തു അയാൾ ജന്നൽ വഴി പുറത്തേക്ക് നോക്കി പ്രതീക്ഷയോടെ നിന്നു.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

പടയോട്ടം അവസാനിച്ചു. നേടാൻ കൊതിച്ച വിജയം താനിതാ നേടിയിരിക്കുന്നു. കോശം തൻറെ കാൻസർ ഭാധിച്ച സാമ്രാജ്യത്തെ നോക്കി, ഉയർന്ന ജാതിയിൽ പെട്ട അവയവങ്ങൾ തൻറെ മുന്നിൽ മുട്ടു കുത്തി  തോൽവി സമ്മതിച്ചിരിക്കുന്നു. ഏതു നിമിഷവും അരൂപിയിലുള്ള അവരുടെ വിശ്വാസം നഷ്ടപ്പെട്ടേക്കാം. അവരുടെ ആരാധനാ മൂർത്തി ഈ അവസരത്തിൽ സഹായകമായില്ലെങ്കിൽ അവരുടെ പ്രാർഥന മുഴുവൻ വിഭലമാകും. 

 താൻ കണ്ടു മടുത്ത കീഴ്വഴക്കങ്ങൾക്ക് ഒരറുതി വന്നിരിക്കുന്നു. നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന വിശ്വാസ പ്രമാണങ്ങൾ എല്ലാം താൻ പൊളിച്ചെഴുതിയിരിക്കുന്നു. താനാഗ്രഹിച്ച വിജയം കരസ്തമാക്കിയിട്ടും കോശത്തിനു തൃപ്തി തോന്നിയില്ല. ഇതു തന്നെയാണോ താൻ ആഗ്രഹിച്ചതു?        

കര്മ്മമായിരുന്നു തൻറെ ജീവിതോദ്ധേശ്യം എന്ന തിരിച്ചറിവ് കോശത്തിന് ഉണ്ടാകുന്നു. തൻറെ തെറ്റു തിരിച്ചറിഞ്ഞ കോശത്തിന് കുറ്റബോധമുണ്ടായി. തൻറെ സ്വത്വത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ കോശം വീണ്ടും കർമ്മനിരതനായി. തൻറെ കർമ്മത്തിൽ മുഴുകിയ  കോശത്തിനു ശാന്തിയും, സമാധാനവും കൈവന്നു. 

ഒരായുഷ്കാലം മുഴുവൻ ശരീരത്തെ സേവിച്ചിരുന്ന അവയവങ്ങൾക്ക്, തങ്ങളുടെ പ്രാർഥന ചെവി കൊള്ളാഞ്ഞ അരൂപിയോടു വിദ്വേഷ്യവും, വെറുപ്പും തോന്നി. തന്മൂലം അവ ശരീരത്തെ സേവിക്കുന്നത് അവസാനിപ്പിച്ചു തങ്ങളുടെ കർമ്മത്തിൽ നിന്നും പിന്മാറി. നിമിഷങ്ങൾക്കകം ശരീരത്തിലാകെ ഇരുളും, തണുപ്പും പടർന്നു കേറി. ശരീരം നിശ്ചലമായി.  

വിശ്വാസത്തിന്റെ ചവർപ്പ്

വിശ്വാസം എന്ന് പറയുന്നത് ഉള്ളിൽ അണിഞ്ഞിരിക്കുന്ന അടിവസ്ത്രം പോലെ ആണ്. അതെടുത്തു പുറത്തു കാണിക്കുന്നത് സംസ്കാരശൂന്യതയാണ്.                                                        

ദൈവത്തിലുള്ള വിശ്വാസം നല്ലത് തന്നെ. ദൈവഭയത്തോടു കൂടിയുള്ള ജീവിതം കൊണ്ട് അർദ്ധമാക്കുന്നതു .. അതിന്റെ ഏറ്റവും കാതലായ ഉദ്ദേശ്യം സമാധാനപരമായ, അന്യോന്യം സ്നേഹിച്ചും, പങ്കുവെച്ചുമുള്ള ഒരു ജീവിതമാണ്. ഈ തത്വത്തെ മുൻനിർത്തിയാണ് സകല മത ഗ്രന്ഥങ്ങളും എഴുതിയിട്ടുള്ളത്.   

ജീവിതത്തിൽ നമ്മുടെയൊക്കെ മത വിശ്വാസങ്ങളെക്കാളും പ്രാധാന്യം അർഹിക്കുന്നത് സമാധാനത്തിനും, നന്മയ്കും തന്നെയാണ്.

നമ്മുടെ വിശ്വാസം നമ്മെ രക്ഷിക്കട്ടെ എന്നല്ലേ? അല്ലാതെ നമ്മൾ ആ വിശ്വാസത്തെ രക്ഷിക്കാൻ തുനിയുമ്പോൾ വിശ്വാസത്തിന്റെ ചവർപ്പ് മറ്റു ജീവിതങ്ങളിലേക്കും നിഴലിക്കും.  

ഒരു ആണും പെണ്ണും കുടുംബമായി പരിണമിക്കുന്നത് അവരുടെ ഇടയിൽ സ്നേഹം എന്ന വികാരമുണ്ടാകുമ്ബോഴാണ്. അല്ലാതെ ഒരിക്കലും വെറുപ്പിൽ നിന്നുമല്ല എന്നത് ഈ പ്രകൃതിയും, പ്രപഞ്ചവും ഒന്നുപോലെ അനുകൂലിക്കുന്ന വസ്തുതയാണു.  

പേരറിയാത്ത ഓർമ്മപ്പൂക്കൾ

   

പുറത്തു നല്ല മഴയാണ്.

തിമിർത്ത് പെയ്യുന്ന ആ  മഴ... 

അത് പലപ്പോഴും എന്നിലേക്ക് ഗൃഹാതുരത്വത്തിന്റെ ഓർമ്മപ്പൂവുകൾ വിതറി കടന്നു പോകാറുണ്ട്. അവയിൽ ഏറ്റവും ഭംഗി ഉള്ളത് പർപ്പിൾ നിറമുള്ള, ആ .. മഴ നനഞ്ഞു ഈറൻ മാറാത്ത പൂക്കളാണ്.  അവ കാണുമ്പോൾ മഴയത്ത് കുടയും ചൂടി  കൂട്ടുകാരികൾക്കൊപ്പം എന്റെ മുന്നിലൂടെ ബസ് സ്റ്റോപ്പ്ഇലേക്ക് പോകുന്നവളെ ഞാൻ ഓർക്കാറുണ്ട്.

അതെ ..

എന്റെ പ്ലസ് ടൂ കാലം. അന്നവൾ ഇട്ടിരുന്ന ഇളം പർപ്പിൾ നിറമുള്ള ചുരിദാർ ഇന്നോളം എന്റെ ഓർമ്മയിൽ മങ്ങലില്ല്ലാണ്ട് കിടക്കുന്നു.   

ആ കാലത്തേക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ, പ്രേമപ്പനി മൂത്ത് പുസ്ത്കം തുറന്നു വെച്ച് ദിവാസ്വപ്നം കണ്ടതും, അങ്ങനെ ഒന്നിലധികം വിഷയങ്ങളിൽ തോറ്റു തുന്നം പാടിയതും.. എല്ലാം ഓർക്കുമ്പോൾ ....കൌമാര കാലത്തിന്റെ ചാപല്യം, മണ്ടത്തരം എന്നൊക്കെയാണ് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നത്.

ഒരു കാലഘട്ടത്തിലെ വിഷമവും, വേദനയുമെല്ലാം മറ്റൊരു കാലഘട്ടത്തിന്റെ തമാശയായി ആവിർഭവിക്കാറുണ്ട്. എല്ലാ നല്ല ഓർമ്മകളും സമയമാകുന്ന നൂൽ ചരടിലെ മുത്ത് മണികളാണ്. ജീവിത സായാഹ്നത്തിൽ ആ നൂൽ ചരട് മനോഹരമായ ഒരു മുത്ത് മാലയായി മാറട്ടെ എന്ന് പ്രാർഥിക്കാം.    

                                               കാലം മായ്ച് കളയാത്ത ഈ മുത്തുമണികളുടെ  ശേഷിപ്പ് തോരാതെ പെയ്യുന്ന മഴയും, പേരറിയാത്ത ആ പർപ്പിൾ പൂക്കളുമാണ്.                

The Bangla man

I didn't knew what to do on Xmas eve morning. My self esteem was dragged two feet below the ground. My mind was blank and I was upset for obvious reasons. I didn't felt like talking to anyone unless the listener had a solution. The problems were all self made and were nothing serious but for some unknown and wierd reasons I assumed myself to be the embodiment of sorrow.

I didnt had any intention to stay home. I took off for a small ride through the city for sight seeing and to find something that excites me (although I had no idea what I wanted and hey... thats life right ??  ;p).

I bought a small bottle of red wine and decided to take a random bus for my ride. The plan was to get off the bus when my bottle was empty. This is a random shit I do sometimes when my life lacks excitement. In such a ride I am very open to all sorts of people. I meet random people and initiate conversation and listen to them. The point is to learn something new. So this was the plan on Xmas day.

I bought my red wine and before drinking it, took a healthy vegetarian breakfast and proceeded to walk to the bus stop. I came across this Bangla guy who stopped me waving a piece of paper. I assumed he wanted to know the direction to some place of the which the address was written on the paper. He handed over the paper to me but it was some kind of prescription. I looked at him puzzled and this man started talking to me in gibberish. I interrupted and asked him to talk slowly so that I can understand. Well he was a construction worker and came Singapore only recently. He had an accident and needed medical attention for his left arm which I noticed he was holding a little bend. In no time I realized that he was begging and trust me, I am not very sensitive towards beggars probably because I am not a very good person. I have no respect towards people who are lazy. People should work and earn. Thats my theory.

I clearly knew that this young man was faking an injury and trying get money from me as he was wearing a full sleeve and I couldn't really see what was wrong with his arm.  I told him I didn't had any money with me and decided to walk away without wanting to waste any further of his energy to convince me. Then he pulled up his sleeves and showed me his injured arm.. There were stitches on it and was having some pus on it. I felt bad and even empathised for him. I asked him what I could do for him. He was telling me that he needed nearly 1500$ to settle his medical expense. That was a huge amount and I was not in a position to help anyone financially at that point. I couldnt simply walk away from him either. I was not that kind of a bad person afterall as I felt the helplessness he was going through. I was sure nobody would help him as I have seen Bangla people are not treated nicely as most people hold a prejudice against them.

I told him I couldnt help him financially as the amount was too big. He said any small amount would be helpful. I gave him whatever was left in my wallet which amounted close to 20 bucks. I gave it to him and said "I only have these". He took it with gratitude and thanked me. I was not sure if that money would be of any use to him. I felt really bad for myself but also felt that I was stupid to give away money to a stranger. I went my way.

This man kept bugging me all day. I wondered how he would get medical for his injury. How he would go back home safely and get some care? Does his parents or wife know about this? Is he stuck here? So many such thoughts started worrying me.

His boss or sponsor should have shown some humanity towards this young man. You cant treat people this way. This is wrong. I dont think these construction workers are given enough care by their bosses. They are transported on back of trucks. I feel bad when I see these. They are the most hard working people in Singapore to my knowledge. Even if its a hot day or rainy day, you can see them working. When Singapore was on Haze some time back, these workers were still working despite caring for their health when most companies gave off for their employees who were working indoors.

I realized that it was a christmas eve day and everyone were not happy. Neither was I. I also realized that my problems were so miniscule in comparison to the Bangla man and I was clinging on to that meaningless sorrow for nothing even though it soothened me like a drug.  

A new religion

I might be a Hindu or christian or Muslim or a Buddhist, but whats the point of this differentiation anyway?

I would rather consider myself confused than believing in something or anything  blindly and take sides for it.

Let me be genuine.. There is no grudge here towards the terminology 'religion'. So what are we discussing here??

What should be the purpose of Religion and its divisions, if any??

Is the main purpose of any religion peaceful co existence of us, 'Humans' ? Is that purpose  fullfilled? If not then why is there violence in it's name? when there is violence and discrimination, then that divine purpose is failed as well.

Religion is now the trumpcard for the powerful corporates to bend rules and manipulate people (using media) into doing whatever they want them to do. People, including me are blindly willingly to follow anything in the name of religion or an ideology. Religion is like fire, because if you dont handle it with care, it could burn  down things literally.

Dont you think religion has gone too far from where it is supposed to be. Most religious fights happen in the name of freedom of religion. What we actually require is freedom of speech, not freedom of religion and that freedom should be respected between either parties regardless of their faith. If anyone is put on harms way in the name of any religion, then I would say "to hell with that religion and its ideologies". 

No one has the right to impose his or her religious views on another person. 90% of the people like to argue about the greatness of his religion. Why cant they just respect the other person's religion as well instead of trying hard to convince him/her that he/she is blind and his/her god doesnt exist. I totally respect their beliefs and would love to learn more about their religions but they have to respect my beliefs as well. Most people are so serious about this kind of matter and sensitive too. 

As I told, I do believe in God, but the only problem is which one to believe in. Being brought up as a Hindu, we are polytheists. Even if there was only one God for Hindus, did that god only created the Hindus???

I mean the people on other parts of the world!!! Are they created by another God? Like Christians by Yehowah and Muslims by Allah and so on...Are we that naive to buy that.. if there is a god there is only one ... that God could be our inner selves, inner beauty, the sun which keeps earth alive, the earth itself, all kinds of energies or maybe a superior alien race.... who knows !  

If ever, I were to choose a religion, I would pick Gandhi as a religion and my holy book shall be his autobiography.

The rules shall be simple. Behold Truth & practice Ahimsa. You wouldn't require to visit churches or temples or mosques regularly and make prayers. You just need to live a non-violent, honest life, respect others culture and beliefs, help eachother etc. There wont be any idiotic debates between religious leaders, on whose belief or religion is the path to ultimate peace and self redemption. There won't be anymore pandemoniums created by some religious extremists and therefore no blood spilled in the name of it.

I contemplate that this itself would bring us some peace of mind and even eradicate the need for war atleast to some extend. The Idea is to live and let live. What do you think?